Agata Maszkiewicz: Call me Jay

Call me Jay is een pas de trois tussen twee dansers en een bewegende LED-lamp. Een duet dat uitgroeit tot een trio, een choreografie waarin rollen verschuiven en de grens tussen menselijk en niet-menselijk vervaagt. Wie leidt, wie volgt, en wie heeft werkelijk de controle?

Te midden van kabels en traditionele podiumverlichting bewegen de performers zich door een landschap van onderlinge verbinding en onderhandeling. De ene danser gebruikt haar eigen lichaam, de andere bestuurt de lamp op afstand—maar de lamp zelf lijkt een eigen wil te hebben. Hij reageert, verzet zich, gehoorzaamt en verrast, en transformeert van object naar partner, van machine naar medespeler.

Deze voorstelling speelt met verschillende vormen van controle—direct, indirect, zichtbaar en verborgen. De dansers en de bewegende lamp gaan een subtiel spel aan van imitatie, versterking, manipulatie en improvisatie. Ze onderzoeken de materialiteit van hun omgeving en laten frictie, kwetsbaarheid en spontaniteit de choreografie vormgeven.

Call me Jay zoekt naar wat er buiten de techniek mogelijk is. De voorstelling nodigt uit om nieuwe manieren te verbeelden waarop we met technologie samenleven. Nu de traditionele podiumverlichting uit de theaters verdwijnt, wat voor nieuwe vormen van samenwerking tussen mens en machine kunnen zich dan ontwikkelen? Wat gebeurt er als we technologie niet langer als een instrument zien, maar als een creatieve partner?

Door met de eenvoudigste materialen poëtische beelden te creëren, nodigt Call me Jay het publiek uit na te denken over samenwerking die verder gaat dan het menselijke. Welke nieuwe constellaties van beweging, aanwezigheid en invloed kunnen we samen vormgeven?

Jay: Een veelvoorkomende voornaam en bijnaam voor namen die beginnen met een ‘J’—maar ook een felgekleurde, luidruchtige vogel uit de kraaienfamilie (Corvidae).

Call me Jay is een pas de trois tussen twee dansers en een LED-lichtmachine.

Een dansvoorstelling tussen kabels en oldschool lampen.

Een duet dat langzaam uitgroeit tot een groepsstuk.

Een spel met controle, waarin steeds opnieuw wordt getest wie de leiding heeft.

Een dynamiek waarin niet duidelijk is wie wie beïnvloedt.

Een choreografie waarin een object een robot wordt, een partner, een beweger, een lichtbron, een geliefde, een bron van inspiratie.

Een voorstelling waarin verhalen zonder woorden worden verteld en poëzie ontstaat uit simpele, technische materialen.

Een stuk dat het publiek uitnodigt om te fantaseren over samenleven en de onverwachte verbindingen tussen mens en technologie.