Ze is een veelzijdige vocalist, songwriter en producer. Utrechter Lilian Hak combineert avant-garde elektronica met filmische pop, indie en jazz. Onlangs verscheen haar vijfde album: RESET. ‘De nummers vloeiden er organisch uit.’
Met haar eerste albums, Silence Feels Safe en Love’s Victory March (2006), zat ze nog stevig verankerd in de elektronische muziek. Voor de twee die volgen liet Lilian Hak zich inspireren door filmmuziek – uit de gouden eeuw van Hollywood (Old Powder New Guns, 2010) en uit spaghettiwesterns (Lust Guns & Dust, 2013). En nu is er haar nieuwe album, RESET, gelaagd en intiem, met invloeden van Portishead en Lana del Rey, maar ook uit de jazz, soul, bossanova en filmmuziek. Thema’s zijn de zoektocht naar rust in een chaotische wereld, het verlangen naar vrijheid en kracht, en de moed om te resetten.
Ik vind het heerlijk om te samplen en te goochelen met geluiden
Het is alweer twaalf jaar geleden dat je vorige album uitkwam.
‘Ik heb niet stilgezeten, hoor. Er waren zoveel muzikale uitstapjes, dat ik niet aan mijn eigen ding toekwam. Wel heb ik nog een aantal singles uitgebracht. Ook heb ik een voorstelling voor De Parade gemaakt en een album van Wouter Hamel geproduceerd en meegeschreven. En lange tijd was ik niet tevreden over het materiaal dat ik had liggen. De nummers die niet afraakten, bleven zich maar opstapelen.’
Is dit je meest persoonlijke album tot nu toe?
‘Ja, elk lied staat voor iets dat in mijn leven is gebeurd. Twee jaar geleden is mijn moeder plots overleden. Daar heb ik een lied over geschreven, Mother. Op eerdere albums werkte ik vanuit een concept met een passende instrumentatie en minimaliseerde ik mezelf. Ik verplaatste me in een personage. Op dit album vloeiden de nummers er organisch uit en gaan ze over mezelf.’
Bij jou is er dus ook sprake geweest van een reset?
‘Ja, alle nummers passen onder die noemer. Ik vind het ook een woord van deze tijd. Je hoort het dagelijks: “Even resetten.” Je moet heel veel en er wordt van je verwacht dat je 24/7 actief bent. Die druk voel ik ook. Nu ik een kind heb, moet ik mijn tijd beter verdelen. Ik kan niet meer urenlang aan een liedje pielen. Het moet efficiënter.’
Heeft het huisje op de albumcover ook te maken met resetten?
‘Wat er gebeurt als je naar binnen gaat en het rode gordijn sluit, laat ik over aan de fantasie van de luisteraar. Het kan een soort sciencefiction-droom zijn: je stapt in en wordt morgen wakker in een andere tijd. Of een cabine waar je je laat resetten, of een tijdmachine, café of theatertent.’
De single Under The Wire kwam uit op Internationale Vrouwendag. Waarom?
‘Omdat ik het zelf heb geproduceerd. Slechts drie procent van alle producers is vrouw. Het was een ode aan vrouwelijke producers, bedoeld als empowerment.’
Urenlang aan een liedje pielen kan niet meer. Het moet efficiënter
Hoe komt het dat er maar zo weinig vrouwelijke producers zijn?
‘Bij het conservatorium ArtEz, waar ik Music Production en Songwriting doceer, bestaat de aanmelding bijna alleen uit jongens. Ik weet niet waarom het voornamelijk een mannenwereld is. Zelf heb ik het altijd heerlijk gevonden om te samplen en te goochelen met geluiden, om een lied laag voor laag op te bouwen. Op RESET heb ik wel minder geproduceerd dan voorheen. Ik was het een beetje zat om alles alleen te doen. Een nadeel van zelf produceren is dat je jezelf blijft beoordelen. Het is ook fijn om dingen uit handen te geven en een klankbord te hebben. En het werkt een stuk sneller.’
Een beetje een impertinente vraag misschien, maar zou het kunnen dat je naam een internationale doorbraak in de weg staat?
‘Als het lekker bekt, sta je al met 1-0 voor inderdaad. Met een fictieve naam word je muziek meer gehoord, algoritmes pakken het sneller op. Ik heb één keer overwogen mijn artiestennaam te veranderen, maar mijn vrienden vonden dat ik het gewoon zo moest laten. Wat ik zeker niet ga doen: optreden onder alleen mijn voornaam. Dat is nu erg populair, maar ik vind het verschrikkelijk.’
Een van je nieuwe nummers heet The Best Is Yet To Come. Is dat je optimistische aard?
‘Ja, ik denk altijd: er komt een keer een song die de állerbeste is. Die drijfveer moet je als artiest ook hebben. Het lied gaat eigenlijk over een writer’s block. Ik had ook een tijdje geen zin om muziek te schrijven. Maar het lied heeft een positief einde. Overigens ben ik heel tevreden over
mijn laatste album, hoor.’
Maar het beste komt dus nog…
‘Ja, haha.’
