Markante Utrechters over hun favoriete locatie in de stad. Deze maand: zangeres en songwriter Lakshmi in Het Pandhof, de historische tuin naast de Domkerk. Het Pandhof dus? ‘Je voelt in deze tuin de oudheid en er heerst zo’n serene rust. Normaliter ben ik best gehaast, maar hier vind ik de tijd om in een schrijfflow te komen. In mijn schriftje noteer ik dan wat spontaan in me opkomt en dat gebruik ik als thematiek voor mijn liedjes. In februari komt eindelijk mijn derde album uit, waarvan deze maand de single I’ll wait verschijnt. Daar ben ik heel blij mee. Het is een puur, eerlijk en volwassen album geworden. Ik heb echt een stap gemaakt in mijn persoonlijke ontwikkeling.’ Grootste afknapper? ‘Ik woon nu een jaar of zes in Utrecht, heb hier de Herman Brood Academie gedaan, maar kom oorspronkelijk uit het Gelderse Wijchen. Naar dat dorp wil ik voor geen goud terug, maar wat ik in de stad moeilijk vind is dat mensen de hele tijd met oortjes in lopen of op hun telefoon kijken. Zó ongezellig. We moeten op deze wereld met elkaar samenleven, maar er is zo’n angst om elkaar tot last te zijn.’ Mooiste herinnering? ‘Dat zijn er vele als het gaat om het rondje Singel dat mijn vriend (muzikant/voormalig Kensington-zanger Eloi Youssef, red.) en ik regelmatig lopen. We hebben allebei geen “normale” baan, zijn vaak laat wakker en slenteren daar dan graag met een iced coffee. Vooral ter hoogte van de Sterrenwacht is het ontzettend mooi. Al die oude bomen voelen als goede vrienden. Dat die begin vorige eeuw zijn geplant is zó vet. Laatst zagen we op een van die bomen een specht tikken. De natuur – die ik over het algemeen in Utrecht wel mis – vind ik hier een beetje.’ Lekkerste eten? ‘Restaurant Le Jardin aan de Mariaplaats, waar je lekker vegetarisch en vegan kunt eten. Mijn ouders hebben mij vegetarisch opgevoed, en vleeseten was iets waar ik me al jong druk over maakte. Ik begrijp niet dat mensen weten wat er met al die dieren in de vee-industrie gebeurt en toch de keuze maken ze te eten. Overigens maak ik geen onderscheid in onderdrukking; ik kom op voor iedereen die geen stemrecht heeft of wordt misbruikt. Zet me onder meer in voor Extinction Rebellion en zou het liefst fulltime activist zijn. Er is zoveel shit om je tegen te verzetten.’ In mijn schriftje noteer ik wat spontaan in me opkomt Laatst gezien? ‘Patti Smith in Paradiso. Ik wist niet wat ik kon verwachten, ze is al 78 jaar, maar ik was helemaal verkocht. Ze zingt nog steeds geweldig rock-’n’-roll. En toen ik haar op het podium zag, voelde ik de aanwezigheid van die iconische generatie uit de jaren 60 en 70, waar ook Janis Joplin en Leonard Cohen onderdeel van uitmaakten. Haar muziekproducties vind ik niet zo interessant, maar wel haar teksten en de manier waarop ze die brengt. Daarbij is ze ook activistisch – tijdens het concert begon ze over Gaza. Op een respectvolle manier; het wordt nooit schelden en zo.’ Pas ontdekt? ‘De Turks-Britse Elif Shafak, een heel goede schrijver. Ik las haar roman De veertig regels van liefde, waarin de dichter Rumi een belangrijke rol speelt, en heb meteen ook haar andere werk verslonden. Wat me zo aanspreekt is het mystieke: Shafaks hoofdpersonen zijn altijd nieuwsgierig naar thema’s als de dood en het geloof, en gaan daar heel ondogmatisch mee om. Ook haar boek The Architect’s Apprentice vond ik mooi. Het gaat over puur blijven in een commerciële wereld en de vraag: wat heb je in feite nou écht nodig?’ Laatst gehuild? ‘In Louis Hartlooper zag ik de film All of Us Strangers, en na een uur was ik nog steeds in tranen. Het gaat over een man die heel jong wees is geworden, teruggaat naar zijn ouderlijk huis en daar zijn overleden vader en moeder weer ziet. Die wil hij in contact brengen met zijn nieuwe vriend, ook een beschadigd iemand. Wat natuurlijk niet kan. Het gaat over eenzaamheid, niet écht contact kunnen maken, iets wat veel mensen parten speelt. Dat deze film dat zo aansprekend verbeeldt, maakt hem zo goed.’