Met zijn eigen maatschappelijke voorstellingen bestormt Florian Myjer de theaterwereld. Nu is hij ook te zien in Sweet Dreams, de openingsfilm van het Nederlands Film Festival. ‘Ik ben er trots op dat ik het aandurf me kwetsbaar op te stellen.’ Al op zijn achtste riep Florian dat hij musicalster wilde worden. ‘Het leek me leuk om op een podium verhalen te vertellen en in andere werelden te duiken.’ Na de jeugdtheaterschool wilde hij naar de Toneelschool Amsterdam. Meermaals werd hij afgewezen, hij begon aan zichzelf te twijfelen, maar voelde diep vanbinnen toch dat theater zijn roeping was. Tijdens een performance-opleiding ontdekte hij de liefde voor het maken. Inmiddels staan er veelgeprezen voorstellingen bij theatergezelschap De Warme Winkel op zijn naam, zoals Lady Chatterley’s Lover en Brideshead Revisited. En voor zijn eerste speelfilm, Sweet Dreams, had hij meteen de hoofdrol te pakken. In deze productie van regisseur Ena Sendijarević speelt Florian de rol van Cornelis, de zoon van een 19de-eeuwse suikerhandelaar, die na diens dood het familiebedrijf moet overnemen. Het verhaal speelt zich af op een plantage, tijdens de ondergang van het Nederlands kolonialisme in Indonesië. Wat maakte dat je ‘ja’ zei tegen deze rol? ‘Toen ik de rolbeschrijving las, voelde ik meteen: dit moet ik doen. Cornelis leek mij een bijzondere personage. Er wordt van hem verwacht dat hij de rol van dominante leider op zich neemt. Dat probeert hij, maar hij faalt vrij glorieus. In tegenstelling tot veel andere mannen durft hij zich kwetsbaar op te stellen. De film levert commentaar op wat we doorgaans als een “coole” man zien en nuanceert het beeld van mannelijkheid. Dat vind ik inspirerend. Het is veel interessanter om iemand te spelen die faalt, dan iemand die alleen maar overal in slaagt – ook omdat ik dat gevoel herken.’ foto: Emo Weemhoff Hoe heb je ingeleefd in de rol van Cornelis? ‘Ik heb het script uitgebreid gelezen en geanalyseerd. Wie is Cornelis? Waar komt hij vandaan? Hij is op jonge leeftijd weggegaan uit Indonesië. Waarom? Ik wilde écht een biografie voor hem creëren en mijn personage volledig doorgronden. Ik heb vaak gesproken over het thema en de speelstijl met Ena, de regisseuse. En ik heb veel boeken gelezen en films bekeken over Nederlands-Indië, om een goed historisch beeld te krijgen. Aan het einde van de draaiperiode merkte ik dat ik een beetje Cornelis was geworden en dat zijn daadkracht helemaal in mij zat.’ Wat brengt acteren jou wat schrijven en regisseren je niet brengt en vice versa? ‘Als ik een voorstelling maak, moet ik spelen, schrijven én heb ik de supervisie over alles: het decor, geluid, licht, de kostuums. Daar moet ik allemaal een mening over hebben. Ik vind het heerlijk dat ik bij acteren al mijn energie kan bundelen voor het spelen en dat ik gedwongen word om écht mijn gevoelens aan te gaan, naar mezelf te kijken en ik me nergens achter kan verschuilen. In het theater kan ik een kant van mezelf tonen waarvoor ik op andere plekken niet de ruimte krijg. Maar ik kan niet kiezen tussen maken of spelen. Het zijn allebei belangrijke uitlaatkleppen die uit dezelfde bron komen: de behoefte om me te uiten. Daar haal ik ongelofelijk veel levenskracht uit.’ In je voorstellingen snijd je thema’s aan als identiteit, seksualiteit, eenzaamheid en representatie. Waarom vind je dat belangrijk? ‘Kunst gaat voor mij over onderwerpen bespreekbaar maken, taboes doorbreken en nieuwe perspectieven tonen. De schaamte, pijn, onzekerheden en worstelingen van de mens laten zien, ook die van mijzelf. Ik voel een heilig vuur om het daarover te hebben. Te vaak willen we een positief beeld van onszelf in stand houden. Het helpt om het bijvoorbeeld over onze schaamte te hebben, omdat we op die manier herkenning in elkaar kunnen vinden. Kunst heeft ook een troostende functie en als ik een voorstelling maak of ergens in speel, dan probeer ik eraan bij te dragen dat anderen zich gesteund en gerepresenteerd voelen.’ Je voorstellingen krijgen vaak lovende kritieken en je wordt als talent bestempeld. Hoe is dat voor jou? ‘In het begin vond ik dat heel moeilijk. Het gaf druk, ik werd er angstig van. Ik ben natuurlijk ook blij dat er deuren voor me opengaan. Nu ik ouder word, probeer ik er meer van te genieten. Ik realiseer me dat het morgen weer over kan zijn en laat mijn eigenwaarde er niet van afhangen. Al vind ik het als theatermaker belangrijk dat mijn werk gezien wordt. De bevestiging die ik heb gekregen, geeft me ook meer zelfvertrouwen. Ik ben vaak nog het meest trots op dat ik het aandurf om me kwetsbaar op te stellen.’ Waar droom je nog van? ‘Ik heb nog heel veel dromen. Ik wil heel graag internationaal werken, veel schrijven en samenwerken met mensen zoals filmregisseur Luca Guadagnino. Ik ben bezig met een roman en zie mezelf ooit nog een film maken. Misschien combineer ik mijn leven in Nederland wel met wonen in Engeland, New York of Berlijn. Ik wil daar de dialoog met mensen aangaan over onderwerpen als identiteit, representatie en liefde. Ik ben nog lang niet uitgekeken op het maken van voorstellingen met deze thema’s. Het liefst zet ik wat ik nu doe voort op een grotere schaal én bereik ik een breder en internationaal publiek.’ Sweet Dreams gaat op 22 september in première tijdens het Nederlands Film Festival. Vanaf 28 september is de film te zien in de bioscoop. Zie voor het hele programma: filmfestival.nl