Hoe ziet de stad eruit in tijden van corona? Fotograaf Annelien Nijland legt het dagelijkse anderhalve meter-leven vast. Deel 3: Wachten op bezoek. Al zijn hele leven, 87 jaar, woont Jan in zijn huis aan de rand van Utrecht. Hij werd er geboren, nam het tuindersbedrijf van zijn vader over, ging er wonen met zijn vrouw en bracht er zijn kinderen groot. Hij is een vaste waarde in de wijk, zijn deur staat altijd open en de mensen komen graag en vaak bij hem langs. Neem zijn verjaardag, nog maar zes weken geleden, toen hij twintig buren en kennissen op bezoek had. Dat deed hem goed, zeker nu hij weduwnaar is – zijn vrouw overleed twee jaar geleden – en hij door een oogaandoening steeds minder ziet. foto: Annelien Nijland Maar nu is het stil in het huis van Jan. Door corona komt er niemand meer over de vloer, alleen zijn kinderen, bij toerbeurt. Hij mist het, de aanspraak en het gezelschap. Er staat soms nog wel een bekende voor zijn raam, maar ja, dat is toch anders. En voetbal, waar hij gek op is, gaat ook al niet meer door. Gelukkig belt de thuishulp drie keer per week, om even een praatje te maken. Zijn ogen druppelen, wat ze dagelijks deden, kunnen de zusters nu niet. Dat doet hij dus maar zelf – het lukt nét. foto: Annelien Nijland Zijn vrouw mist hij extra nu de dagen zo leeg zijn. Maar hij wil niet zielig doen. Al is zijn zicht nog zo slecht, hij kent in huis elke knop en smeert gewoon zijn eigen boterham. Voor het avondeten zorgen de kinderen. Hoewel hij zelf net zo lief een magnetronmaaltijd eet, brengen zij verse groenten. Om de tijd door te komen, heeft hij Radio M Utrecht, zijn luisterboeken en de tv. Niet dat hij ziet wat erop is, maar er is altijd wel een journaal of ander praatprogramma waarnaar hij kan luisteren. Wel jammer dat het steeds over die ziekte gaat; je hoort tegenwoordig niks anders. foto: Annelien Nijland Gepubliceerd op 18 april 2020