Hoe ziet de stad eruit in tijden van corona? Fotograaf Annelien Nijland legt het dagelijkse anderhalve meter-leven vast. Deel 22: Op een kier. Eerst leek het erop dat de fagot 8 meter bij het strijktrio vandaan moest staan, vanwege de beruchte aerosolen. Paniek in de appgroep van het Utrechtse ensemble Pynarello, want afstand vertraagt het geluid. Om gelijk te kunnen spelen staat een klassiek kwartet juist altijd op elkaars lip. Dat dat nu door corona niet kon, snapte iedereen, maar 8 meter was wel een héle kloof tussen fagot en strijkers. Uiteindelijk bleek de toegestane afstand 2 meter, en daarmee viel te werken. Pynarello kan zich voegen als Barbapapa. Soms is het een groot symfonieorkest, soms een kamermuziekgezelschap, soms een samenwerking met een brassband of jazzgitarist. Je bent een ‘flexibel rebellencollectief’ of je bent het niet. In de concertreeks Op Een Kier, waarmee TivoliVredenburg voorzichtig z’n deuren heropende, stonden ze met z’n vieren in de Grote Zaal. Op één dag speelden ze drie keer veertig minuten, een mix van klassiek, romantisch en jazz. En dat voor een steeds wisselend publiek van dertig man – het maximaal geoorloofde aantal. Heftig was het, die spanningsboog. Na elk concert opnieuw opladen, tot intense concentratie komen, spelen, ontspannen en weer opladen. Alsof ze drie examens hadden op een dag. En vooral de eerste keer was het vrij absurdistisch: het kleine publiek, al die lege stoelen, het zacht klinkende applaus. Al deden de mensen nog zo hun best, van de Grote Zaal ga je het klaptechnisch niet winnen als je maar met z’n dertigen bent. Maar het wende en al snel vond Pynarello z’n draai. Want wat was het fijn om na al die maanden weer op het podium te staan. Samenspelen, live je muziek laten klinken, daar kan niets tegenop. Gepubliceerd op 25 juni 2020