Hoe ziet de stad eruit in tijden van corona? Fotograaf Annelien Nijland legt het dagelijkse anderhalve meter-leven vast. Deel 20: Screenen bij de voordeur. foto: Annelien NijlandVermoeiend is het wel, vindt Willemijn, het screenen van patiënten bij de voordeur. Dagelijks urenlang op je benen staan en steeds dezelfde riedel afdraaien; na een paar weken ga je dat wel voelen. ‘Heeft u een afspraak? Last van verkoudheidsklachten? Hoesten, niesen, benauwdheid, diarree?’ Hoe vaak ze die vragen wel niet heeft gesteld – ze zou het je niet kunnen zeggen. Maar het is voor het goede doel, deze taak, die ze tijdelijk moet vervullen. foto: Annelien Nijland Normaal is Willemijn afdelingssecretaresse in het Diakonessenhuis. Vanwege corona ging haar afdeling dicht en staat ze nu bij toerbeurt bij de ingang. Mensen ontvangen, informeren naar keelpijn, thermometers in oren steken. Aangeven dat er geen begeleiders mee kunnen en dat elke patiënt slechts één bezoeker per dag mag. Het is eentonig, maar nuttig, met af en toe een zilveren randje aan de dag. Neem die lieve man met zijn tas vol vlaaien, als dank voor het personeel. Sowieso past het screenteam Willemijn beter dan ingezet worden op IC. De machteloosheid die collega’s daar hebben gevoeld, had ze niet graag zelf willen ervaren. foto: Annelien Nijland Behalve de entree van het Diak zien ook de wachtkamers er anders uit. Om afstand te scheppen tussen patiënten zijn stoelen weggehaald. In weer andere wachtruimtes is de helft van de plekken bezet door papieren poppen. Hun silhouetten tekenen zich af tegen het zonlicht; tweedimensionale figuren die als klokken van Dalí van hun stoel af lijken te druipen. Sommige dragen een mondkapje of operatiemutsje: geintje van een collega. Moet kunnen, volgens Willemijn, een grapje op zijn tijd – al betreft het natuurlijk een serieuze zaak. Gepubliceerd op 12 juni 2020