Dol op de Dom

Ik denk niet dat er ooit betere aanzoeken zijn gedaan

Inge Goorts werd boven op de Dom ten huwelijk gevraagd. Veertien jaar later is ze nog altijd gelukkig met haar man Bas. Samen hebben ze twee kinderen: Evi en Louk.

‘Op de 30e verjaardag van Bas zouden we uit eten gaan bij de Winkel van Sinkel. Maar toen ik daar aankwam, zaten in plaats van Bas drie vriendinnen mij op te wachten. Ze namen me mee naar de Dom, waar ik mijn oppaskindjes zag staan. Ik schoot vol – dit gaat over mij, besefte ik. Ze gaven me de sleutel van de toren, een door Bas gemaakt blauw boek, gebaseerd op onze favoriete film Up, waarin een ouder stel een levensboek vult met herinneringen waar ze op terugkijken. Ook kreeg ik een mandje om te vullen met betekenisvolle voorwerpen die ik zou krijgen van onze familie en vrienden, zoals foto’s met onze dierbaren en van de vele reizen samen.

In de toren waren mijn familie en vrienden en begon een groot orkest live filmmuziek te spelen. Ik ging de trap op en daar, onder de klokken, zag ik Bas. Intussen werd Aanzoek zonder Ringen van onze lievelingsband BLØF gespeeld. Bas vroeg: “Wil je met mij dit boek verder vullen? Samen nog meer mooie herinneringen maken en de rest van je leven met mij doorbrengen?” Dolgelukkig riep ik: “Ja, natuurlijk!” Hij knoopte een zelfgemaakte vilten ring met een bloemetje om mijn vinger. We hielden elkaar stevig vast en genoten van het uitzicht op de besneeuwde daken.

Het aanzoek was misschien nog wel mooier dan de huwelijksdag zelf. Ik denk niet dat er ooit betere aanzoeken zijn gedaan. Dat is ook wat onze vrienden zeggen: “Bedankt, Bas. Hoe kunnen wij onze vriendinnen nu ooit nog ten huwelijk vragen?”

Altijd als ik de Dom zie, denk ik aan die dierbare dag en aan Bas, en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. En Bas heeft hetzelfde. De toren is niet alleen het symbool van onze thuisstad, maar ook van onze liefde.’

Het blijft mijn kindje

Als tiener werkte Hans Baars al in het aannemersbedrijf van zijn vader, dat ook alle reparaties aan de Dom deed. Uiteindelijk was hij 37 jaar lang vlaggenist van de toren.

‘Toen ze me vroegen om te vlaggen, zei ik meteen ja, al was ik pas 17. Altijd bereikbaar zijn, vroeg opstaan en niet op vakantie kunnen: ik had het er allemaal voor over. Ik hield van op hoogte werken en het schitterende uitzicht. Vooral in de zomer, dan zag je luchtballonen, het stadion en de Vecht.

In 37 jaar ontwikkelde ik mijn eigen manier van traplopen: op weg naar beneden sloeg ik altijd een paar treden over. Niemand kon me bijhouden, alleen mijn zoon. Eenmaal op de grond keek ik tig keer of de vlag er goed bijhing, zo niet, dan ging ik weer naar boven. Rond mijn 30e werd mijn voetbalelftal kampioen en hing ik stiekem onze clubvlag in de top van de toren. Gauw maakte ik een fotootje. De jongens vonden het schitterend. Dat blijft altijd mijn favoriete vlag.

Soms stormde het hard, zoals die keer dat Prins Claus was overleden. Alles bewoog. Ik ben niet gauw bang, maar dacht toen: straks ga ik met mast en al naar beneden. Eén moment dat me altijd bijblijft, is het vlaggen na de tram­aanslag. Er was een meisje overleden, Roos, dat ik twee weken ervoor nog had gesproken in de Kwalitaria. Ik stond toen in tranen op de toren de vlag halfstok te hangen.

Op straat werd ik vaak herkend. Ook op het stadhuis was het van: “Hij hangt er weer mooi bij, jochie.” Ik ben gestopt om meer tijd te hebben met mijn vrouw en kleinkinderen en op vakantie te kunnen, maar ik mis het wel. Bij mijn vertrek gaf de locoburgemeester me een Dom-speldje en mijn zoon en ik hebben een kleine Dom laten tatoeëren. Ik ben er trots op dat ik zolang heb gewerkt bij het icoon van Utrecht. Ik loop vaak langs om te kijken hoe hij erbij staat. Het blijft mijn kindje.’

Als guppies stonden we op de top

Als scholier kwam Job van den Broek zijn geschiedenisdocent tegen, die hem mee de Dom opnam. Een ervaring die zijn studie- en beroepskeuze mede heeft bepaald.

‘Als kind had ik al een fascinatie voor geschiedenis en kerkelijke architectuur. Op vakantie in Frankrijk met mijn ouders gingen we altijd kerk in, kerk uit, en ook las ik stapels historische boeken. Op mijn 13e pakten mijn beste vriend en ik vanuit Den Bosch de trein naar Utrecht: de stad van de kerken. We wilden er zoveel mogelijk zien en natuurlijk ook de Dom. Maar eenmaal daar werden we weggestuurd omdat we te jong waren en geen begeleider hadden. Teleurgesteld dropen we af.

Op de Oudegracht liepen we onze geschiedenisdocent Marianne Baas tegen het lijf. Ze zei meteen: “Dan ga ik met jullie mee en vertel ik jullie erover.” We waren excited, als guppies stonden we ineens op de hoogste kerktoren van Nederland. Het uitzicht was super­indrukwekkend, maar ook de massa­liteit van de toren, het verhaal over hoe die is opgebouwd, de klokken en het vluchtluikje voor de bisschop fascineerden me. Trots vertelden we er later over aan klasgenoten. Ze vonden het leuk, maar ook maf, en gaven me de bijnaam Kerkenjoch.

Mede door die dag en mijn docent is mijn passie voor geschiedenis aangewakkerd en ben ik het zelfs gaan studeren. Ook deed ik vanaf mijn 15e jarenlang vrijwilligerswerk als gids bij kerken en ben ik politiek en militair historicus geworden. Mijn vrienden en familie worden er soms moe van als ik weer een geschiedenisfeitje wil vertellen, maar gelukkig kan ik mijn verhalen kwijt aan de media, die me weleens bellen om kwesties uit het verleden te duiden. Als anderen vragen wat voor kind ik vroeger was, gooi ik altijd graag dat verhaal over de Dom erin. Bijzonder dat we dat op die jonge leeftijd deden, ondanks dat we soms raar werden aangekeken. Het is een mooi voorbeeld van hoe ik nog steeds in het leven sta: durf je eigen keuzes te maken en laat wat je doet niet afhangen van wat anderen ervan vinden.’

De Dom pakt uit

Het verdwijnen van de steigers wordt deze zomer gevierd met een feestelijk programma vol activiteiten voor jong en oud.

domtoren.nl/de-dom-pakt-uit