Markante Utrechters over hun favoriete locatie in de stad. Deze maand Erny Green/Ernst Grevink, singer-songwriter en producer, over Houtzaagmolen de Ster. Molen de Ster dus? ‘Deze oase van rust verwacht je niet zo tussen het Centraal Station en Lombok. Vooral de vlonder achter de houtzaagmolen vind ik een prachtige plek. Ik heb iets met hout en de geur ervan. Mijn vader was architect en nam me vroeger mee naar bouw- en werkplaatsen. Had ik geen twee linkerhanden gehad, dan was ik timmerman geworden! Daarbij heb ik hier goede herinneringen. In een bijgebouw op het molenerf is in 2012 mijn album Sound of Neonlight opgenomen, ik heb er meegewerkt aan een eenmalige theatervoorstelling, en in de zomer van 2017 een week lang vertoefd met mijn nieuwe liefde, die hier in de buurt op iemands katten paste.’ Mooiste herinnering? ‘Mijn kennismaking met de stad in 1984, toen ik bij mijn zus logeerde. Ik was in Winterswijk van school gestuurd en had ruzie met mijn ouders, daarom vond mijn moeder het een goed idee dat ik een weekje bij haar zou verblijven. Eigenlijk zou ik in Nijmegen gaan studeren, maar ik werd meteen verliefd op Utrecht en ben nooit meer weggegaan. Het was voorjaar, ik liep langs de grachten, keek mijn ogen uit, vond alles magistraal. Vergeleken bij Winterswijk was het toch echt de grote stad. Ook ging ik naar het No Nukes-festival in de Irenehal, waar onder meer The Sound optrad. Aan die Britse new-waveband, die ik toen net had ontdekt, heb ik drie succesvolle tributeprojecten gewijd, waarop in 2026 een vervolg komt.’ Lekkerste eten? ‘Het befaamde Broodje Mario – voor mij met extra pepers – op de Oudegracht, waar nog altijd dezelfde drie mannen werken. In mijn jonge jaren als straatmuzikant nam ik vaak zo’n witte bol. Die is zo voedzaam dat je ’s avonds niet meer hoeft te eten. Als we in mijn Vuurland Studio in de binnenstad aan het werk zijn, maken we voor de lunch graag even een wandeling richting Broodje Mario. Er zitten trouwens twee kopieën op het Janskerkhof, waar ik weleens stiekem vreemdga. Maar het is daar echt minder lekker.’ Tot tranen geroerd? ‘Koortsig vanwege corona keek ik onlangs naar de film Het enigma van Kaspar Hauser van Werner Herzog uit 1974. Kaspar Hauser heeft echt bestaan, hij was een vondeling die in het begin van de 19de eeuw tot zijn zestiende levensjaar eenzaam in een donkere cel verbleef. Toen hij bevrijd werd, kon hij nauwelijks spreken. Hij bleek een heel romantische geest te zijn, maar iemand die moeilijk contact kon maken met anderen. Mijn huidige band Kaspar Baum is naar hem vernoemd. Op 1 februari vieren we dat ons derde album uitkomt. Dat doen we in dB’s, waar we naast nummers van de nieuwe plaat ook een tribute brengen aan The Sound en Joy Divison.’ Pas ontdekt? ‘Jonge punkbandjes zoals de meidenband Limerent en ook Apeshit, met wie ik een ep heb gemaakt. Het gaat om mensen van rond de 20 die zichzelf “postpunk” noemen, en waar een politiek bewuste scene omheen zit. Ze hebben de juiste attitude, zijn heel fysiek en hebben simpele maar doeltreffende vondsten. Kortom: het zijn échte punkbandjes. Vooral de zanger van Apeshit is bijzonder. Ik had eerst mijn twijfels, want hij oogt nog zo jong en onbedorven. Maar als hij begint te krijsen, is het net Johnny Rotten van de Sex Pistols!’ Erny Green trad met zijn band Kaspar Baum op 1 februari 2025 op in dB’s, ernygreen.nl