Ik schreef ooit een aantal dingen op een lijstje waaraan ik kan herkennen dat ik overwerkt ben. Vaak krijg ik extra last van mijn eczeem, heb ik veel stress en ben ik minder creatief. En ik word woest om het minste geringste, bijvoorbeeld als mijn fiets omvalt of als ik een kabeltje niet snel genoeg uit de knoop krijg. Ik ben nogal vaak overwerkt geweest – ik denk dat het te maken heeft met hoe leuk ik mijn werk vind. Ik zie wel iets in bijna elke aanvraag die ik krijg. Dus zeg ik nog weleens ‘ja’ tegen dingen waarvan ik later vertwijfeld denk: waarom? Zoals tegen het knikkerprogramma Marble Mania van SBS6. “Ik kijk in de kinderwagen en sla ontzet mijn hand voor mijn mond” Ik ben eens goed gaan nadenken over wat ik kan doen om stress kwijt te raken en me minder overwerkt te voelen. Ook dat leverde een helder lijstje op. Ik zou in de stiltecoupé van de trein kunnen gaan zitten en net zo lang wachten tot er iemand praat. Dan zou ik naar dat groepje toe kunnen lopen, naar het bordje wijzen en op belerende toon zeggen: ‘Jongelui, wat staat daar?’ Ik stel me dan zo voor dat er een stilte valt en dat ik dan zeg: ‘Juist, stilte.’ Daarna loop ik terug naar mijn stoel en begin ik heel hard te bellen. Wat ook stressreducerend kan werken, is naar de slager gaan op een drukke middag en wachten tot hij vraagt: ‘En wie was er dan?’ (Sowieso een rare vraag, want alleen mensen die al zijn geweest, kunnen daarop antwoorden.) Waarop ik heel overtuigend zeg: ‘Ja, ik ben aan de beurt!’, om daarna fel in discussie te gaan met de mensen die er eerder waren dan ik. Tot slot neem ik dan mijn verlies, maar gooi ik wel woest de deur achter mij dicht onder het roepen van zoiets als: ‘Door jullie vleeseters gaat de wereld naar de klote! Ik ga vegan kip halen!’ Een ander punt op mijn lijstje: op zaterdag naar de binnenstad gaan om zogenaamd per ongeluk op hakken te trappen van slenterend winkelpubliek. Bij een willekeurig iemand even in z’n kinderwagen kijken, ontzet mijn hand voor mijn mond slaan en weer doorlopen. Een politieagent aanklampen, ‘Ik was het!’ zeggen en het keihard op een sprinten zetten. Maar het allerbevrijdendst lijkt het me nog om in de rij voor de kassa achter een oud vrouwtje te gaan staan en dan te zeggen dat ze tempo moet maken, inclusief ingehouden stompbeweging. Als dat geen remedie tegen stress is… Maar goed. Ik zou in principe ook gewoon mijn agenda leger kunnen maken en vaker ‘nee’ kunnen zeggen. Misschien toch maar even John de Mol bellen dat ik niet naar Marble Mania kom. foto: Jelmer de Haas Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht. Hij is presentator van Streetlab en treedt op als rapper The Dean.