Ik zou een romantisch weekendje weg regelen voor mijn vriendin en mij. De natuur, een huisje en wij met z’n tweeën. Telefoon uit. Aandacht voor elkaar. Us-time. Op het gebied van vakanties boeken heb ik weinig talent. Het voornemen neemt plaats in een achterkamertje in mijn hersenen, waar zich ook taken bevinden als de administratie doen, de loodgieter bellen, statiegeldflessen inleveren en leren salsadansen. Dat achterkamertje gaat een aantal keer per week open. Waarop ik denk: o ja, kak. Nou ja, komt later wel. “Lekker in je zwembroek in de viezigheid van de buren zitten weken” foto: Jelmer de Haas Dat ‘later’ werd in dit geval zo’n anderhalve dag voordat ons romantische weekendje zou plaatsvinden. Dus ik snel iets zoeken terwijl ik in de trein zat. Iets op de Veluwe, besloot ik, want ik wilde graag naar het Kröller-Müller Museum. Vanuit de haastige filosofie ik-neem-wel-iets-duurs-want-dan-is-het-vast-goed, vond ik al snel een ‘wellnesslodge met sauna & hottub’. Het leek aan meer eisen te voldoen dan ik zelf had en zag er perfect uit op de foto. Een met hout bekleed modern huisje midden in een bosrijke omgeving met daarnaast dus die hottub. ‘Er kijken op dit moment twee anderen naar deze accommodatie,’ meldde de boekingssite. Ik raakte in de stress en klikte meteen op ‘boeken’. De dag van ons uitje brak aan. Tot mijn onaangename verrassing leidde de routeplanner ons naar een bungalowpark, waar hordes kinderen rondom de receptie en de speeltuin liepen te rennen. Waar was dat lieve, eenzame boshutje gebleven? Ik probeerde mijn teleurstelling te verbergen voor mijn vriendin, ook toen ons huisje een veredelde met hout beklede stacaravan bleek, die verre van geïsoleerd lag. Laten we zoveel mogelijk units op een zo klein mogelijk gebied neerzetten, moet de architect van het park hebben gedacht. De beloofde hottub stond tussen ons huisje en dat van de buren in. Inderdaad: een deel-hottub. Lekker in je zwembroek in de viezigheid van de buren zitten weken. En dan de sauna. Meer een soort schoenenkast waar je met z’n tweeën met opgetrokken knieën in kon zitten, met je rug tegen de hars die van het hout droop. Relax and Recharge, stond op een sticker op de deurruit. Het tegendeel gebeurde. Angry and Frustrated was ik. Op mijzelf. Mijn vriendin vond het wel een schattig huisje, maar ik had zo’n zes uur nodig om mijn ongenoegen te boven te komen en er maar het beste van te maken. Ik kocht voor twintig euro aan hout en begon de hottub aan te slingeren. Drieënhalf uur later, het was inmiddels half 10 ’s avonds, was het water nog steeds niet meer dan lauw. Ik besloot de handdoek in de ring te gooien en mijn verlies te nemen. Dat hielp een hoop. We lazen wat, fietsten in de omgeving en gingen naar het prachtige Kröller-Müller. Maar eenmaal weer thuis kon ik het niet laten de recensies over het huisje te lezen. ‘Na zeven uur stoken was de hottub nog niet warm,’ las ik. En: ‘Weinig privacy, je kijkt recht bij elkaar naar binnen.’ Note to self: lees de recensies vóórdat je iets boekt. Had ik me dat na een eerdere vakantie niet ook al eens voorgenomen? Iets met ezels en stenen. Dat ik het spreekwoord niet eens echt ken, zegt al genoeg. Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht. Hij is presentator van Streetlab en treedt op als rapper The Dean.