Ik zat in een ouderwets keukentje in Sarajevo en luisterde naar een gitarist en accordeonist. Ze speelden Balkanmuziek met klaaglijke zang, en ineens biggelden de tranen over mijn wangen. In mijn ooghoek zag ik dat de cameraman de lens op mij richtte. O god, dacht ik, ben ik nu zo’n tv-presentator die jankt voor het oog der natie? Voor ons NPO3-programma De FOMOSHOW maakte ik met mijn vrienden Jasper en Tobias een reis door de Balkan. In een van de afleveringen wilden we kennismaken met de traditionele muziek. Zo belandden we in het appartement van Costa, een doorgewinterde Bosnische beroepsmuzikant van halverwege de zestig, klein van stuk en gezellig gezet. Zijn woning oogde wat minder modern dan het gemiddelde huis in Utrecht. Vitrages voor de ramen, gestoffeerde meubelstukken met print – een interieur dat sinds de jaren 70 niet meer is veranderd. Een van de kamers fungeerde als ‘studio’ en lag vol kabeltjes, muziekinstrumenten, harde schijven, elpees, koptelefoons en microfoons. Ook stond er een gigantische ouderwetse geluidstafel en een computer die draaide op een verouderde versie van Windows. Maar het deed het allemaal en daar ging het om. Ik voelde me er meteen thuis. “Na de oploskoffie kletsten we altijd een uur of twee” Costa was lief en gastvrij en bood oploskoffie aan. Toen zijn muzikantenvrienden binnenkwamen, pakte hij zijn basgitaar, Ze begonnen te spelen en opeens begreep ik waarom ik me hier zo op m’n gemak voelde. Costa deed me denken aan mijn oude pianoleraar, Nico van der Linden, van wie ik sinds mijn 19de les had. Nico was ooit begeleider van Ramses Shaffy, een begenadigd pianist, componist, arrangeur en orkestleider, die mij ongelooflijk veel geleerd heeft. Hij zag er een beetje uit als een lieve verstrooide professor, net zo grijs, klein en gezellig gezet als Costa. Twaalf jaar lang kwam ik in zijn appartement, waar overal kabeltjes, muziekinstrumenten, harde schijven, elpees, koptelefoons en microfoons lagen. In de woonkamer stond een gigantische ouderwetse vleugel en een verouderde computer. Nico zette altijd eerst oploskoffie en dan kletsten we een uur of twee voor we aan de les begonnen. Over het geld in de muziekindustrie dat altijd naar de verkeerde mensen gaat, over heipalen waarvoor hij een fascinatie had, over de vliegtuiggeluiden die hij verzamelde, over macrofotografie van insecten, over liefdesverdriet, over vals zingende amateuroperagezelschappen, over muziek en over het leven. We scheelden dertig jaar, maar merkten daar nauwelijks iets van. Soms passen zielen gewoon goed bij elkaar. Een jaar geleden overleed mijn oude leraar en vriend, op zijn 71ste. Ik keek naar Costa, die basgitaar speelde, en zag opeens Nico staan. Heel even was hij er weer. De muziek versterkte mijn emotie en ik kon mijn tranen niet bedwingen. Dus ja: nu ben ik zo’n tv-presentator die jankt voor het oog der natie. foto: Jelmer de Haas Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht. Hij is presentator van Streetlab en treedt op als rapper The Dean.