Laatst ging mijn vader ineens met pensioen. Althans, het was vrij ver van tevoren aangekondigd en hij heeft de pensioengerechtigde leeftijd van 67 bereikt, maar toch voelde het als ‘ineens’. Mijn vader werkte 45 jaar in het onderwijs, waarvan de laatste 25 jaar op een basisschool voor langdurig zieke kinderen. Daar kreeg hij een prachtig en eervol afscheid, compleet met een speciaal gemaakt lied ‘op de wijs van’ en een powerpointpresentatie. Dingen waar ik normaal gesproken met afschuw op reageer, maar omdat het om mijn vadertje ging, trok ik het allemaal. Sterker nog, het emotioneerde me: de oud-collega’s die van heinde en verre voor mijn vader waren gekomen, de lof die hij kreeg toegezwaaid voor zijn kenmerkende manier van werken. Zo maakte hij ieder jaar een eindmusical inclusief film waarin de leerlingen stuk voor stuk floreerden. Hij verzon elk jaar een sinterklaasverhaal (met mijn vrienden en mij als pieten). Hij nam de hond mee naar school, omdat de kinderen dat te gek vonden. Alle foto’s die tijdens het pensioenfeest voorbijkwamen; het waren beelden van langgeleden, maar zo voelde ik dat niet. Ik dacht ook: en zo is het wel mooi geweest, de boel mag nu wel even op pauze. En dan bedoel ik niet de fotovertoning, maar het leven zelf. Ik heb zo nu en dan behoefte aan een pauzeknop in het bestaan. Leuk voor mijn vader dat hij met pensioen mag, maar ik hoef mijn ouders niet perse ouder te zien worden dan ze nu zijn. Dat heb ik met meer dingen. Ik wil niet dat mijn inhammen groter worden. Het weer zou ik bij 23 graden met een zuidoostelijke wind het liefst op pauze zetten. Mijn carrière zit nu op een punt dat me prima bevalt. Pauze. Mijn vriendin is nu ziek lekker: pauze. Later is ze dat nog steeds hoor, oei dit gaat mis. Maar snap je? De blessures in mijn voetbalteam nemen toe, evenals de katers na de derde helft, maar om erger te voorkomen zou ik de boel graag even pauzeren. Het leven raast aan mij voorbij, en soms heb ik het gevoel dat ik ineens op een punt ben beland waar ik gevoelsmatig nog lang niet was. Een pauzeknop dus. Zo’n bovennatuurlijke afstandsbediening bestaat helaas niet, maar de gedachte eraan helpt me wel te beseffen dat ik vaker stil mag staan bij de mooie momenten. Om ze te koesteren, zodat ze er niet meer zomaar ‘ineens’ zijn. Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht. Hij is tv-presentator en treedt op als rapper The Dean.