Om de 35e verjaardag van mijn goede vrind en tevens voetbalteamgenoot Leon te vieren, gingen we naar het feest Vroeg Zat in TivoliVredenburg. De naam zegt het eigenlijk al: lekker vroeg jezelf de vergetelheid in drinken en dan naar bed. Stiekem was ik blij met het vooruitzicht er op tijd in te liggen. Wel hoopte ik vurig dat het geen ‘oudemensenfeest’ zou zijn. Daar hoor ik toch nog niet bij? Het feest begon om 7 uur ’s avonds en jawel hoor, eenmaal binnen zag ik een propvolle zaal met dansen dertigers tot en met vijftigers, waaronder veel awkwkard bewegende vaders met bloemetjesoverhemden. Dit was hún avondje uit en ze gingen het ervan nemen ook. Het deed me een beetje denken aan het wijkfeest van vroeger in Wittevrouwen, waar ik als kind moest aanzien hoe de ouders zich ontzettend ‘zichzelf voelden’ en hun ledematen op een onordelijke manier in de rondte slingerden. Alsof je langs een ongeluk rijdt op de snelweg: je weet dat je niet moet kijken en toch kun je je ogen er niet vanaf houden. En nu had ik dat weer in TivoliVredenburg. Echt dansen durfde je niet, omdat je bang was niet cool gevonden te worden Maar gaandeweg begon ik het feest door een andere bril te bekijken. Wat goed eigenlijk hoe iedereen hier zo uit z’n dak staat te gaan, dacht ik. In elk geval een stuk vrolijker dan hoe mijn vrienden en ik vroeger uitgingen, toen ik mij nog onder de jongeren schaarde. Toen we de avond rond een uurtje of 8 thuis begonnen met een krat bier. Indrinken noemden we dat. En dat deden we net zo lang totdat het laat genoeg was om op een gave tijd de stad in te gaan. Dat was dan meestal rond half 1 ’s nachts. Wie heeft dat ooit bedacht!? Het enige wat dat oplevert, is dat je je de volgende dag zo verfomfaaid voelt dat je alleen nog maar op de bank kunt liggen en net genoeg energie hebt om te bellen naar de snackbar voor een friet catamaran. Patat met twee frikadellen aan de zijkant, ja. En dat terwijl je de nacht daarvoor meer een beetje ongemakkelijk op de muziek stond mee te hupsen dan dat je echt aan het dansen was. Want echt dansen durfde je niet, omdat je bang was niet cool gevonden te worden. Maar op deze dansvloer waren de mensen niet (meer) bezig met wat wel en niet gaaf is en wat anderen cool zouden vinden. Deze mensen hadden schijt. Ja, ik dans als een vader zonder ritmegevoel, maar ik geef zero fucks. En dus zette ik het ook op een dansen. Natte okselplekken of niet, ik ging er gewoon voor en dat voelde heerlijk bevrijdend. Bovendien lag ik ook nog eens op tijd in bed. Daan Boom woont in Utrecht. Hij is presentator, programmamaker, muzikant en komiek en treedt op als rapper The Dean.