Daar zat hij, op een kruk in zijn repetitieruimte, met in zijn hand een gouden microfoon. Toen hij ons zag binnenkomen, stopte hij met Sweet Caroline zingen. ‘Hé, jongens,’ zei Lee Towers. Menigmaal had ik in de kroeg zijn vertolking van You Never Walk Alone meegeblèrd, en nu stond ik oog in oog met de 76-jarige Voice of Rotterdam. Ik had hem gevraagd voor het tv-programma De Platenzaak, waarin ik met mijn vrienden Stijn van Vliet en Tobias Camman samenwerkingen aanga met gearriveerde artiesten van eigen bodem. Met elk van hen schrijven we een nieuw nummer en maken daar een videoclip bij. Boven aan mijn wensenlijstje prijkte Lee Towers. Dankzij hem maakte ik voor het eerst kennis met het fenomeen ‘crooner’. Zoals hij in zijn smoking voor het publiek stond, met een groot orkest en een showballet – zoiets wilde ik ook graag doen met hem. Maar Lee zei niet gelijk ‘ja’. Wel mochten we op audiëntie komen, mits we ons eerst verdiepten in zijn muziek. ‘Ik heb namelijk 48 albums op Spotify staan,’ zei hij. Dus studeerde ik op Lee Towers. Ik had de 48 albumtitels en zijn globale biografie uit mijn hoofd geleerd. ‘Zullen we gaan lunchen?’ stelde Leen voor toen we in zijn studio stonden. Terwijl hij op mijn schouder steunde, liepen we naar de eettafel. Daar stond een echte Hollandse lunch op ons te wachten: sneetjes brood met boter, plakjes kaas en hagelslag. Leen (zoals de voormalige kraanmachinist echt heet) gaf ons al etend een college over zichzelf. Over zijn motto: follow your dreams. Over het Londense orkest dat hij voor tachtigduizend gulden had ingehuurd. Over Jerry, die zulke mooie muziekarrangementen voor hem had geschreven. Bij dat laatste schoot hij vol. ‘Tja, dat raakt me dan, jongens.’ Nadat hij zijn hele verhaal met ons gedeeld had, stelde hij uiteindelijk een vraag: ‘Wat is precies de bedoeling?’ Ik vertelde hem over mijn croonerdroom en daar had hij wel oren naar. De samenwerking werd toegezegd, maar weggaan was nog geen optie. ‘Zal ik je nog wat laten horen, Daan?’ vroeg Lee. En hij begon te zingen. Op zijn kruk, liedje na liedje, enthousiast scrollend door zijn oude iPod, op zoek naar een volgend nummer. ‘En deze! Die moet je ook even horen!’ Er kwam geen einde aan. En hoe fantastisch het ook was, zo’n privéconcert van Lee Towers, het duurde allemaal wel érg lang. Maar ja, wat doe je op zo’n moment? Ongeduldig kuchen? Zeggen: ‘Nu heb ik wel genoeg gehoord, Leen’? Gewoon opstappen? Nee, zoiets doe je niet. Niet bij de Voice of Rotterdam met z’n gouden microfoon. Je blijft gewoon zitten luisteren, drie uur lang, tot zijn vrouw belt om te vragen of hij thuiskomt. foto: Jelmer de Haas Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht. Hij is presentator van Streetlab en treedt op als rapper The Dean.