Ik heb een nieuw seizoen gemaakt van de YouTubeserie Kelderklasse 15. Hierin volg je de weg van ons (zeldzaam slechte) voetbalteam richting het kampioenschap in de allerlaagste amateurklasse. Tijdens het filmen ben ik afhankelijk van wat er zich op dat moment zoal afspeelt op en langs het veld. Kapotte voetbalschoenen, discussies over de opstelling van coach Rubbe en wie er deze keer de rol van grensrechter op zich moet nemen – the usual. Maar soms springt er ineens iets in de lens dat ik niet had zien aankomen. Wij voetballen voor een magische club, Domstad Majella, onder de rook van het FC Utrecht-stadion. Elke zondag als wij thuis spelen, zitten daar ook de clubiconen in de kantine. Berrie en Sjon bemannen de bar. Geert is al in de 80, maar staat nog steeds boven de frituur. Voorzitter Ab, oud-voorzitter Rob, Bert en Dickie zijn aan het kaarten. Nu is dit wekelijkse tafereel sowieso mooi om te zien, maar vooral Dickie is een geschikt persoon om de camera op te richten. Hij is degene die wil zingen op clubfeestjes, maar dat niet mag van de andere mannen. En dus noemt Dickie zichzelf ‘de enige zanger die betaalt om te mogen zingen’. Ooit zag ik hoe hij Ab een paar tientjes toeschoof. ‘Niet te lang, hè?’, zei die, mij een knipoog gevend. Waarna Dickie op de tafel klom en keihard het levenslied Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht door de microfoon blèrde. Er ontstonden polonaises. Domstadsjaaltjes gingen de lucht in. De kantine stond in lichterlaaie. Op zo’n moment maakt mijn filmershart een sprongetje. Er hing al een tijd een oproep aan de muur in de kantine: ‘Wie schrijft ons nieuwe clublied?’ Na enig aandringen van mijn team heb ik me opgesloten in mijn zolderkamertje om zo’n lied te schrijven. De perfecte kandidaat om het in te zingen was natuurlijk Dickie. Ik stelde het hem voor met draaiende camera, hij werd nerveus, maar zag het uiteindelijk toch wel zitten. ‘Als je mij een bietsjie goed kan laten klinken door die computer van je.’ En zo namen we twee weken later het nummer op, waarbij Dickie zijn zenuwen bedwong met Apfelkorn on the rocks. De bestuurskamer van voorzitter Ab deed dienst als studio, de kantine als decor voor de videoclip. Met voetbal heeft het allemaal niks te maken, maar toch is het een hoogtepunt in de serie. Soms hoef je alleen maar je camera aan te zetten om dingen te laten gebeuren. Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht.