Nu mijn vriendin en ik voor het eerst samen een huis moeten gaan inrichten, komen we erachter dat we flink verschillen van smaak. Het begon al meteen met het verven van de muren. ‘Ik wil nergens wit.’ ‘En wat als ik dat juist wel wil?’ ‘Weet ik veel.’ Daarmee was onze koude oorlog begonnen. Steeds als we een gesprek over kleuren begonnen, werd het ziekelijk ongezellig. Er ontstond een nare, snijdende spanning. ‘En wat dacht je van deze groen?’ ‘Leuk. In een kinderdagverblijf.’ En dan bleef het weer een uur stil. Op een middag kwam mijn vriendin thuis met ‘heel goed nieuws’. Ze had ‘een heel leuke’ interieurstylist gesproken. ‘Zo aardig! Ik denk dat we vrienden gaan worden.’ Ik kreeg spontaan eczeem: terwijl ik in de financiële stress zat over de verbouwing, kwam mevrouw aan met een soort Jari uit Gooische Vrouwen. En dus zei ik iets wat ik beter voor me had kunnen houden, namelijk dat ik ook vrienden met haar zou willen worden als ik geld rook. Gelukkig werd mijn vriendin geghost door de stylist. Blijkbaar verdiende hij al genoeg. Toen kwam de ‘Pinterestfase’ vol inspirerende beelden van interieurs, waarin alles mogelijk lijkt wat in het echte leven onhaalbaar is. Toch gingen wij naar de verfwinkel met een Pinterestfoto van knalgroene openslaande deuren met een blauw streepje. ‘Dit willen we.’ De verfadviseur raadde het ons ten zeerste af en dus reden we weer naar huis in een ijzige stilte. Gelukkig werd mijn vriendin geghost door de stylist Dan waag ik zelf nog wel een poging bij Jari, dacht ik, en belde de interieurstylist. Aan deze koude oorlog moest een einde komen. Maar ik kreeg zijn voicemail, hij negeerde mijn appjes en mijn Insta-DM. Waarschijnlijk dacht hij: dit is vast de vriend van dat knettergekke wijf dat vrienden met me wilde worden. Hoe dan ook, de kleurgoden bepaalden dat dit niet onze weg was. We hielden een staakt-het-vuren. In plaats van ons bezig te houden met RAL-nummers, gingen we een weekend lang chillen en lazen we romans waarin het nooit gaat over verven of verbouwen. Tegen iedereen die ernaar vroeg zeiden we dat het ‘fucking goed’ ging met het huis. Maar ook aan je kop in het zand steken zit een limiet: de schilder wilde nu weleens weten in welke kleur hij de keuken moest spuiten. ‘Over een uur moet ik het definitief doorgeven,’ zei mijn vriendin op maandagochtend voordat ze uit bed stapte. Ik bromde wat en viel weer in slaap. Na twee uur werd ik wakker en las haar appje: ‘Het wordt Whispering Woods-groen.’ Een kwartier later: ‘Het is toch Jackie Blue geworden.’ Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht.