Mijn vriendin is een maand op reis. Hallelujah. Een man alleen. Mijn kleren laten slingeren, ongelimiteerd series kijken, de vaat laten staan, of überhaupt geen vaat hebben omdat ik alleen nog maar pizza eet. De eerste week appte mijn vriendin dat ze me miste, en dat ze Sri Lanka een heftig land vond. Ik stelde haar gerust via FaceTime. Na ons gesprek maakte ik, zonder op mijn vingers getikt te worden, een pak bastognekoeken soldaat en ging bowlen met mijn voetbalteam. Het voelde alsof ik net achttien was geworden en me realiseerde dat ik niet voor alles meer verantwoording hoefde afte leggen bij mijn ouders. De tweede week ging ik weer uit met vrienden. Bier stapelen, drank over je kleding, hutjemutje op elkaar staan, veel te harde muziek, mensen die met te veel consumptie zo hard in je oor schreeuwen dat je trommelvlies jeukt. Wat is uitgaan toch eigenlijk kut, dacht ik. Om vervolgens alleen thuis te komen en mijn vriendin te missen. Die was intussen neergestreken in een surfkamp, appte ze. ‘Het is hier zo leuk! Ik heb zulke leuke mensen ontmoet! We gaan vanavond naar een feest.’ Ik gun het haar van harte. Maar nu ik gewend ben aan mijn ‘vrijheid’, begint het mij allemaal toch wat lang te duren. Terwijl ik treurig in mijneentje in bed lig, zie ik haar de tijd van haar leven hebben. Gaandeweg heb ik een thuisblijverssyndroom vol onzekerheden ontwikkeld. Wat als ze nu ineens verliefd wordt op een ander? Ik mis haar steeds erger. Gewoon lekker knuffelend op de bank voor de tv, samen koken, samen wijntje, mijn verhalen kunnen delen en zij die van haar. Door haar aan het lachen gemaakt te worden en andersom. Ik mis zélfs het gemopper. Ik zit hier in de dagelijkse tredmolen, zij ineen surfkampbubbel met nieuwe leuke vrienden. Én allemaal lekkere surfleraren met lichamenwaar ik naar kan fluiten – zeker gezien mijn huidige puberale eetpatroon. Ik doe mijn best om geen jaloerse berichtjes testuren. ‘En, ben je ook benieuwd naar wat ík heb beleefd vandaag?’ Ik ben officieel veranderd ineen kleine bitch, terwijl ik zo graag de gulle chille boyfriend had willen zijn. Maar in werkelijkheid blijk ik een kleinzerig miemel zakje die nauwelijks langer dan twee weken zonder zijn vriendin kan. En het enige dat ik daar tegenover kan stellen, is een bastognekoek. Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht.