Daar lag ik op mijn rug op een yogamat, met opgetrokken benen, mijn voeten in mijn handen en mijn billen gespreid. De Happy Baby-pose. Het enige wat ik kon denken, was: dit is niet wat ik mij ervan had voorgesteld. Het wonder is geschied: ik ben lid geworden van een sportschool. Weliswaar op aandringen van mijn vriendin, die goedkoper uit was met een duo-abonnement, maar toch. Het zou een ‘chille sportschool’ zijn, werd me bij binnenkomst verzekerd. ‘Je kan hier gewoon lekker pompen, man.’ En ergens maakte dat toch iets in me wakker, een vleugje oerdrang, de adonis die diep in mij verscholen zit en ernaar hunkert naar buiten te komen. Ik zag mezelf al staan: met ontbloot en geolied bovenlijf op de cover van de Men’s Health, en in vette letters de tekst: ‘Daan Boom: “Het is gewoonweg keihard pompen om je doel te bereiken.” “Daar lag ik met opgetrokken knieën, te verliezen op een yogamatje” Goed. Ik draaf door: de hoop op zo’n lichaam heb ik al lang en breed laten varen. Maar het is inderdaad een fijne sportschool waar je allerlei lessen kunt volgen. Mijn vriendin stelde voor om samen naar Body Balance te gaan. ‘Is dat niet zo’n wijvenklasje?’ reageerde ik weinig woke. Ik doe namelijk aan krachttraining met gewichten. ‘Als je maar niet denkt dat ik in een lokaal met een denkbeeldige bal ga staan gooien.’ Nog geen halfuur later – mijn vriendin beschikt over veel overtuigingskracht – stond ik er. Met nog zo’n vijftien vrouwen en één andere man. En jawel: we moesten een denkbeeldige vuurbal overgooien. ‘Zie je wel!’ siste ik naar mijn vriendin, die mij op fluistertoon iets toesnauwde met het woord ‘flauw’ erin. Om mijn onzekerheid te verbloemen, ging ik maar lollig doen. Maar het lachen verging me naarmate de op yoga gebaseerde houdingen elkaar opvolgden. Balancerend op één been moest ik naar het plafond reiken: de Boomhouding. Ik voelde mijn been trillen. In de Warrior-pose werd ik, als enige in de les, gecorrigeerd door de instructrice: ‘Nee, ándere been voor!’ En: ‘Als dit te zwaar voor je is, mag jij de lichtere variant doen.’ Het zweet brak me uit. Om me heen zag ik vrouwen van midden vijftig de zware houdingen probleemloos uitvoeren. Hoelang ging dit nog duren? De wanden van het lokaal waren bekleed met spiegels, dus waar ik ook keek, ik werd geconfronteerd met mijzelf. Met mijn inflexibele gestalte, mijn rode kop en mijn wanhopige blik. En toen we eindelijk de cooling down ingingen, werd het er niet beter op. Volledig afgemat vouwde ik me in de Happy Baby-pose. Daar lag ik met opgetrokken knieën, mijn aarsje gespreid, te verliezen op een yogamatje. Nee, dit was niet wat ik mij ervan had voorgesteld. Mijn vriendin heeft dit incident nu als belachelijkmaakwapen in haar tas zitten. Ik zeg ‘incident’, want ik hou het voortaan liever bij mijn wijvengewichtjes. foto: Jelmer de Haas Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht. Hij is presentator van Streetlab en treedt op als rapper The Dean.