We hadden de borden ‘Ecstatic Dance’ gevolgd en kwamen uit op een grasveldje ergens op een berg in Ibiza. Mensen in ik noem het maar even spirituele kleding stonden te dansen op ik noem het maar even spirituele muziek. Voor het programma de Fomo Show waren mijn vrienden Tobias en Jasper en ik weer eens op onderzoek uit. Dit keer was de vraag of je fomo (fear of missing out) zou moeten hebben voor Ibiza, en gingen we de spirituele kant van het eiland ontdekken. Je wordt er bijvoorbeeld dood-gegooid met ecstatic dance: vrij dansen, zonder hulpmiddelen in de vorm van drugs of alcohol, en tóch in extase belanden. Op voorhand was ik zeer sceptisch. Ik had weinig zin in zweverige, zwierende mensen die de lucht stonden te kleien en wildvreemde personen die mij, dansend in hun drollenvangers, indringend in de ogen wilden kijken. Ja, ik had flinke vooroordelen. Maar bij de introductie werd me meteen duidelijk dat ik die toch echt moest laten varen. ‘Niet oordelen’, luidde regel 2. Dat viel niet mee. Mensen rolden over elkaar heen, maakten kreunende geluiden, deden insecten na, kropen door het gras en keken daar gelukzalig bij. Zelf deed ik zeer awkward een poging tot dansen. Ik was me veel te bewust van wat ik aan het doen was: zal ik mijn handen nu als klauwtjes doen en dan de lucht krabben? Of even stampen op de grond? Nee, ik maak slalombewegingen met mijn armen. Jasper daarentegen, die vrij veel heeft met spiritualiteit, ging er gelijk vol in mee. En Tobias, het tegenovergestelde van Jasper, stond met zijn ogen dicht en zijn tot knuistjes gebalde handen heen en weer te deinen met een gezicht alsof hij pijn leed. Van iemand die ervaring heeft met op een podium dansen, zoals ik, zou je verwachten dat hij zijn hand niet omdraait voor een potje ecstatic dance. Maar dit was anders. Al die overweldigende bewegingen, geluiden en mensen die oogcontact zochten, lagen ver buiten mijn comfortzone. Maar toch, na een uur ploeteren, voelde ik ineens kalmte over mij neerdalen. Ik begon gewoon te dansen zoals ik altijd dans. Weliswaar alsnog als een maniak, maar dan zonder me te schamen. Met de mensen die ik een uur eerder nog had weggezet als gekkies, stond ik nu lol te maken. Ik sprong, juichte en voelde de stress uit mijn lijf verdwijnen. Iets wat ik op voorhand totaal niks voor mij vond, bleek toch bij me te passen. Het heeft me oprecht verrast hoe bevrijdend het voelde. Misschien moet ik regel 2 vaker gaan toepassen in mijn leven. Al schrijf ik dan wel saaiere columns. Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht. Hij is presentator van o.a. Fomo Show en treedt op als rapper The Dean.