Ze nam het stokje over van Leroy Lucas als voorzitter van Comité 30 juni / 1 juli (Keti Koti) Utrecht. Door het trans-Atlantisch slavernijverleden nog meer op de kaart te zetten, hoopt Jennifer Ferrier Utrechters met elkaar te verbinden. ‘Het verleden is van de stad en heeft constant aandacht nodig.’ Jennifer is altijd in beweging. Haar dag begint met een fietstocht of een wandeling met haar man. In haar werk bij de Rabobank begeleidt ze jonge professionals bij hun persoonlijke ontwikkeling. Ze heeft een druk gezinsleven met vijf kinderen en houdt van yoga, tai chi, lezen, koken en reizen. En nu is ze ook nog voorzitter van Comité 30 juni / 1 juli Utrecht, dat zich inzet voor de herdenking van de slavernij op 30 juni en het vieren van de veerkracht van voorouders en de herwonnen vrijheid op 1 juli. Een kwestie van timemanagement en de balans erin houden, aldus Jennifer. ‘Ik neem mijn gezin overal in mee. Soms laat ik ze meedenken over de herdenking en viering. Er komen activiteiten voor jong en oud, dus ook mijn ouders en mijn schoonmoeder betrek ik erbij. Ik vraag hen wat ze zouden willen zien, horen, proeven, ruiken. Het is immers ook hun geschiedenis. Zo hebben mijn ouders meegedacht met het programmaonderdeel intergenerationele dialogen.’ Familieverhalen Open gesprekken voeren over racisme en het slavernijverleden – Jennifer kreeg het mee van haar ouders. ‘Zij hadden altijd heel veel boeken over Suriname en het slavernijverleden in huis. Ik heb ze allemaal gelezen. Vervolgens gingen we erover praten en deelden zij ook hun familieverhalen. Nu zijn de boeken bij mij thuis en wil ik deze geschiedenis overdragen aan mijn kinderen. En dat lukt: een van mijn dochters maakt nu een werkstuk en spreekbeurt over Suriname.’ Ook andere familieleden droegen bij aan haar kennis van afkomst en cultuur. ‘Tijdens een familiedag hebben we onze stamboom uitgezocht. We zijn een grote familie en kenden elkaar niet allemaal, maar op deze manier leerden we ook verhalen van andere takken kennen. We vertelden elkaar over opvoeding, over bepaalde recepten en over de binnenlanden in Suriname, hoe het was om naar Nederland te emigreren.’ Jennifer vindt het heel waardevol dat ze al deze informatie via familieleden te weten is gekomen. ‘Meestal ga je alleen op zoek naar je roots, maar wanneer je dat samen doet, kan je veel meer bereiken. En dat is hartverwarmend.’ Persoonlijk & dichtbij Het is voor haar vanzelfsprekend om zowel met mensen die ze kent als met totale vreemden in gesprek te gaan over deze thema’s. ‘Wanneer je ervaringen deelt, ontstaat er verbinding. Al is de manier waarop je vertelt ook van belang. Als je het persoonlijk en dichtbij houdt, ontstaat er een dialoog.’ Met deze motivatie besloot Jennifer op de vacature van voorzitter van Comité 30 juni / 1 juli Utrecht te reageren, en zo meer betrokken te zijn bij het overdragen van kennis over het trans-Atlantisch slavernijverleden en de doorwerking daarvan. Van 1 juli 2023 t/m 1 juli 2024 is het Herdenkingsjaar Slavernijverleden en worden er verschillende activiteiten en evenementen georganiseerd door het hele land. Ook in Utrecht, uiteraard. Jennifer heeft gezien dat de stad meer aandacht besteedt aan deze geschiedenis, maar vraagt zich nog wel af hoeveel Utrechters het bereikt. ‘Dit is het verleden van de stad, de provincie, het land, en dat verdient meer aandacht. Ik denk dat we binnen Utrecht moeten streven naar een meer constante aanwezigheid van het onderwerp. Bijvoorbeeld in gastlessen op scholen, stadswandelingen, tentoonstellingen, georganiseerde gesprekken. Alleen zo kunnen we de doorwerking van het slavernijverleden in het hier en nu gaan erkennen én aanpakken. Ik hoop dat mensen er uiteindelijk niet meer verbaasd van opkijken dat het slavernijverleden nog steeds is terug te zien in systemen zoals het onderwijs en het beleid. Het is belangrijk dat we met z’n allen in de achteruitkijkspiegel durven kijken.’ Krachtig symbool Ze ziet ook een rol voor het slavernijmonument van Vlucht en Verzet in het Griftpark. ‘Dat is een heel mooi, krachtig en betekenisvol symbool,’ vervolgt Jennifer. ‘Het kan een plek zijn waar mensen rust vinden en misschien zelfs heling in hun proces. Ik wil met scholen in de buurt van het Griftpark ontdekken hoe we het monument nog meer tot leven laten komen. Bijvoorbeeld in de vorm van jaarlijks bloemen neerleggen of het monument schoonhouden met scholieren. Zodat duidelijk wordt dat het slavernijverleden een gedeelde verantwoordelijkheid is. Het monument staat niet alleen voor de veerkracht van onze voorouders, maar ook voor de veerkracht die we dagelijks inzetten. Want we hebben nog steeds te maken met zaken als etnisch profileren.’ Bewustwording en kennisoverdracht gaan niet van de een op de andere dag, weet ze. ‘Maar erkenning en dialoog zijn belangrijke eerste stappen op weg naar verandering. Het heden en de toekomst kunnen we enkel samen beïnvloeden.’ De herdenking en de viering van Keti Koti zijn dan ook essentieel. ‘Als je op die dagen door het Griftpark loopt en je de warme sfeer voelt die ontstaat door de mensen, de muziek, het eten en de verschillende culturen… Je beseft dat iedereen welkom is en het draait om de waardering voor wie je bent.’