Al meer dan dertig jaar speelt Blue Grass Boogiemen authentieke bluegrass op gitaar, contrabas, banjo, viool en mandoline. In dB’s brengt de Utrechtse band een ode aan een van z’n grote helden: countrylegende Hank Williams. Een poster van de Amerikaanse countryzanger hangt prominent aan de muur in de woonkamer van zanger/gitarist/violist Arnold Lasseur. ‘Die heb ik op mijn 18de, in Londen gekocht. Sindsdien is-ie altijd met mij meeverhuisd. Intussen is de poster ouder dan Hank Williams zelf ooit is geworden.’ Hank Williams, die op zijn 29ste overleed aan een overdosis morfine en alcohol, wordt beschouwd als een van de invloedrijkste muzikanten van de vorige eeuw. ‘Toen ik hem voor het eerst hoorde, voelde dat als een klap in mijn gezicht – op de goede manier. Hij klonk compromisloos en direct, dat heeft me altijd aangesproken.’ Dat directe vind je ook terug in de muziek die jij al jaren maakt met de Blue Grass Boogiemen. ‘Ja, dat klopt. Het in your face-gevoel, zeg maar. Ik speelde nog in een punkband, ook muziek zonder opsmuk trouwens, toen ik ontdekte dat akoestische muziek heel mooi kan zijn. Mijn vader draaide vaak Ierse muziek en die klonk zo prachtig droevig! Ik vond het heel bijzonder dat de tonen van een akoestisch instrument me zo konden raken. Sindsdien is de liefde voor akoestische muziek altijd gebleven. Daarom hou ik ook zo van bluegrass.’ Vertel eens iets over de oorsprong van bluegrass? ‘Het is akoestische muziek en valt onder traditionele country, maar wordt vaak op een hoger tempo gespeeld. De vader van het genre is de Amerikaanse singer-songwriter Bill Monroe. Hij was in de jaren 40, door zijn wekelijkse optredens in de razend populaire Grand Ole Opry in Nashville, een grote ster in de VS. Monroe had een bepaalde sound in gedachten en experimenteerde een beetje met zijn bezetting. Rond 1945 kwam er een banjospeler in zijn band die in de stijl speelde waar Monroe naar zocht. Samen met de contrabas, mandoline, viool en gitaar ontstond zo de blauwdruk van bluegrass.’ Wat maakt het voor jou zo leuk om te spelen? ‘Het is razendsnelle muziek en vergt alles wat ik in me heb. Daardoor blijft het uitdagend. Het is wel hard werken, doordeweeks oefen ik elke dag. Vroeger deed ik dat om nieuwe dingen te leren, nu ook om de oude liedjes op peil te houden. Ons repertoire wordt steeds groter, dus ik moet steeds meer onthouden. En ik moet zo hoog zingen dat alleen de honden me nog kunnen horen, haha.’ Hoe ben je in het genre gerold? ‘Ik ben als straatmuzikant begonnen met bluegrass. Samen met contrabassist Aart Schroevers speelde ik country en rock-’n’-roll uit de jaren 50. En ook bluegrass, maar nog zonder viool en mandoline. Tijdens die straatoptredens hebben we de overige muzikanten ontmoet van wat later de Hillbilly Boogiemen is geworden, de voorloper van de Blue Grass Boogiemen.’ Waar komt de naam bluegrass vandaan? ‘Bill Monroe noemde zijn band de Blue Grass Boys, een verwijzing naar de staat Kentucky. Elke staat in de VS heeft zijn eigen bijnaam: Texas is de Lone Star State, Tennessee de Volunteer State, enzovoort. In Kentucky had het gras een blauwe gloed, vandaar. Leuk detail: in de 17de eeuw noemden ze dat gras Dutch grass – men dacht waarschijnlijk dat het gras van oorsprong Nederlands was. Rond het millennium hebben we met de Blue Grass Boogiemen ook een aantal keren in de VS getoerd. Onze muziek is natuurlijk niks nieuws daar, maar een Nederlandse band die bluegrass speelt in de authentieke stijl, terwijl die muziek in de VS al lang is gemoderniseerd, vonden ze wel weer verfrissend.’ Is de muziek eigenlijk populair in Nederland? ‘Toen we begonnen met de Hillbilly Boogiemen zagen de meeste mensen bluegrass als stoffige hippiemuziek of redneckmuziek. Dat is compleet veranderd sinds de film O, Brother Where Art Thou? uit 2000. Toen werd bluegrass opeens salonfähig. Ook de Unplugged-sessies bij MTV, bijvoorbeeld die van Nirvana, hebben bijgedragen aan de populariteit van akoestische muziek. Bij optredens vroegen mensen ons allerlei dingen over de instrumenten. Onlangs speelden we op het jaarlijkse bluegrassfestival in Rotterdam, dat altijd heel goed wordt bezocht. We traden op met Douwe Bob.’ Jullie samenwerking met Tim Knol was een groot succes. ‘Ja, Tim is opgegroeid met bluegrassmuziek. Zijn vader speelt nog steeds oldtime, de voorloper van bluegrass. Op zijn twaalfde zag Tim ons voor het eerst optreden, in Tivoli, waar hij met zijn vader was. Een paar jaar later hebben we hem op het podium gevraagd en daar is het zaadje geplant voor ons gezamenlijke album Happy Hour. Het werd onverwachts enorm opgepikt. Dit najaar gaan we werken aan een vervolg.’